АҚ ЖАҢБЫР. НОВЕЛЛА

                                    

Жаздың жаймашуақ күні. Күн жас балаша күлімдеп ғаламды жылытып шапағын күллі әлемге ұсынып тұр. Айнала жап-жасыл кілем төсеп тастағандай құлпырып бәйшешектің хош иісі қолқаны алып мұрынды жарып барады. Бұл аталмыш қаладағы жалғыз мектеппен орталық көшені жалғап тұрған әсем гүлзартын. Мектебінен үйіне қарай бағытталған Ахмет үшін бұл арадағы әдемілік күнделікті көз көрген сүгірет сынды еді, алайда бүгінгі күн естен кетпейтін есте қаларлық сәттерге толы болатындай бойын ерекше бір белгісіз шаттық кернеп келе жатқанды. Ол жайқалып тұрған қызғалдақпен рауғаш жанымен өте бере арманына ерік берді. Бір мезет көзін сәл жұмып, өзін қызыл кілемнің үстінде келе жатқан бір қаһарман ретінде елестетті.
 

Ғарышты бағындырып келген оған осынау гүлдерді құшақ-құшақ қып сыйласа ғой шіркін! Керемет арман әлеміне шомып бара жатқан оның ойын сәл бәсеңірек «мені күте тұршы» деген алыстан айтылған таныс үн үзіп жіберді. Ол еріксіз жымиды. Иә, бұл дауысты ол өз дауысынан да қаттырақ ұнататын еді. Естімегелі  де біраз болған. Айару! Демек әлі кетпеген екен ғой қаладағы туыстарына. 

Айару жақындаған сайын оның жүрегі өрекпіп салаберді. Міне, біраз қалды, ол қыздың ақ төплиінің дыбысы тым жақыннан естілді. Ол артқа бұрылмастан қыздың әр қадамын есептегендей тұра берді. Егер бұрылар болса не дерін қалай сөз бастарын да білген жоқ. Қас қағым уақытта үріп ауызға салғандай әдемі қыз оның жанына келіп жетті. Айару әдетінше сұлу көрінді оған. Құдай осындай сұлулықты да жаратады екен ау деді серіміз күбірлеп.